Kerstmis 2023
Voor de eeuwige optimist die ik zelf denk te zijn wordt 2024 het beste jaar ooit. Het jaar waarin ik met wat geluk 70 wordt en me officieel als een ouwe vent ga outen. Ik heb heel mijn leven 70-plussers als oude mensen beschouwd en dan moet ik ook niet flauw doen en de oudemensenleeftijd in mijn eigen voordeel opschalen. Naar 75 jaar of zo.
75 haal ik nooit. Verleden maand is na een zeer uitgebreide check up in het beste ziekenhuis van België bevestigd wat al lang in mij sluimert. Ik lijd aan ILD – Interstitial Lung Disease- of Interstitieel Longlijden, een zeldzame kwaal waarvan quasi niet te achterhalen is wat het precies is of waardoor ik het heb. Zeker is dat mijn longen beschadigd zijn en niet meer werken zoals het zou moeten en dat het waarschijnlijk nog erger kan worden. Maar ik heb nog wat reserve, stelde professor W. me toch een beetje gerust. Reserve longinhoud, reserve levenstijd. En als binnen drie maanden blijkt dat het proces van beschadiging zich doorzet, kom ik misschien – heel misschien – in aanmerking voor een ontiegelijk dure therapie, die me wat ademruimte (!) zal geven. Bij die check up hebben ze overigens vastgesteld dat ook mijn hart tekenen van sleet vertoont. Maar daar moet ik bij een andere specialist voor zijn. Die zie ik eind januari.
Dus als ik met kerst 2024 nog in dit ondermaanse ben, heb ik toch weer een jaar overleefd
2024 kondigt zich aan als het laatste jaar van onze vrijheid. Zowat overal in Europa neemt de idiotie in de politiek ongekende proporties aan. We gaan geregeerd worden door gekken, die zelf niet beseffen dat ze de handpopjes zijn van oligarchen die niets liever willen dan de herinvoering van lijfeigenschap voor iedereen die met hoofd en handen een schamele grijpstuiver verdient. Voor de gelukkigen onder ons volstaat dat nog om onszelf wijs te maken dat we in een schijn van welstand leven. Voor meer en meer mensen wordt het in realiteit steeds moeilijker om met geploeter het hoofd boven het wassende water te houden. Buiten die oligarchen wil niemand de oorlog die zijn schaduw steeds dreigender over de wereld werpt. Tevergeefs blijkbaar. Met wat tegenslag brengen we het volgende jaareinde in een of andere schuilplaats door, op de vlucht voor door drones uitgestrooide bommen.
Ik ben dus optimistisch voor 2024. Omdat het in het aanschijn van de dolgedraaide wereld een morele plicht is om trotzdem te denken dat we er ook iets aan kunnen doen.
Ik ga niet rond de pot draaien en mijn eigen persoonlijke voornemen in deze klaar en duidelijk stellen. Zelfs met mijn wankele gezondheid zal ik in het laatste jaar van onze vrijheid de strijd aangaan om op zijn minst te proberen de verkiezingen niet te laten uitdraaien op een overwinning van de gekken die ons hun door het grote geld ingegeven wil gaan opdringen als ze het voor het zeggen krijgen. Dat gaat engagement op nationaal maar ook op het kleine dorpse vlak vragen.
Het is nooit mijn gewoonte geweest om mijn grote gelijk vanaf de kant als een soort maffe onheilsprofeet uit te schreeuwen. Ik ben een partijdier. Dat is begonnen op mijn 18 jaar in 1972 en ik ben het 52 jaar later nog steeds. Altijd als socialist. Soms als een ambetante socialist, maar immer loyaal aan dezelfde principes: vrijheid, gelijkheid, solidariteit en zorg voor de planeet die ons gezamenlijke huis is. En dus ook loyaal aan de partij, ook al kan ik er dikwijls op vloeken omdat ze mijn grote gelijk van het moment niet volgt. Zelfs dan heb ik steeds ondervonden dat op termijn het collectief een nog groter gelijk produceert dan wat ik als individu kan bevroeden.
Dus sta ik hier met Melissa et les autres dit jaar tegen een stevige tegenwind op te boksen om de sociaaldemocratie aan een verkiezingsoverwinning te helpen. Samen met de vrienden van Groen in mijn eigen dorp, want uiteindelijk zullen alle levende democratische en sociale krachten het samen moeten doen.
Nog één bedenking: ik lees in de talloze jaaroverzichten van slimme mensen wat er allemaal misloopt in de nationale en plaatselijke politiek. Dikwijls zijn dat rake analyses, maar er ontbreekt iets. Er wordt allerhande raad gegeven aan wat de politiek zou moeten doen om het tij te keren. Goed bedoeld, maar in de praktijk is er maar één ding dat werkelijk helpt. Als je wil dat er iets verandert, moet je je engageren. Voor mij is dat duidelijk: engagement in een politieke partij en meer bepaald in Vooruit. Ik ga dit jaar niet langs de kant staan. Ik wil geen slaag krijgen en keffende honden achter mijn kladden omdat ze ruiken dat ik angst heb voor hun baasjes.
